بچه کجایی؟

عقید مینویسد:

سلام

دوستان سخت است پایان هر چیزی!

و این آخرین خاطره از مهدی زین الدین

به نیت پنج تن،پنج تا خاطره نوشتم واین از آخریش.

عباس منشی زاده:

تازه از بیمارستان اومده بودم زیاد به وضع منطقه آشنا نبودم.دلم گرفته بود،اینجا غریب بودم بعلاوه ی اینکه تو عملیات قبلی صدوهشتاد نفر از بچه های گردانمون جلوی چشمم...

تو این فکرا بودم که یکی از بچه هارو دیدم،گفتم اخوی چه خبر؟

گفت داداش ارتفاع بالا سر عراقی هارو گرفتیم،تو خط راس هم کمین گذاشتیم فردا صبح بریزیم سر و کله بعثی ها،زین الدین هم گفته کسی تو راس نره وگرنه کمین لو میره!

داشتم میرفتم طرف سنگر که دیدم یه جوان بیست و یکی دو ساله با جثه ای نحیف و کلاهی سبز رفته بالای درخت و با دوربین داره کمین رو دید میزنه!

از کوره در رفتم گفتم هی پسر! تو دید بعثی هایی نمیگی کمین لو میره! مرتیکه بیا پائین ببینم!!

یه نگاهی به من کرد و پرید پائین.گفت چیه برادر؟ گفتم تو خجالت نمیکشی؟ میخوای لو بریم؟ میخوای به کشتنمون بدی! میدونی زین الدین دستور داده کسی اینجا نیاد!

گفت خیلی عصبی هستی. گفتم باید هم باشم صدوهشتاد تا از رفیقم جلوم پرپر شدند بعد تو میگی...

دستم رو گرفت توی دستش و گفت مال کدوم گردانی؟ بچه ی کجایی؟

گفتم ضد زره،بچه ی تهرونم حالا که چی؟

گفت هیچی دست شما درد نکنه،بله بنده اشتباه کردم حق با شماست.

لحن صحبت کردنش من رو هم آروم کرده بود!

توی این موقع یه پسری رسید و جوان دیدبان ما رو بغل کرد و بعد از کلی خوش و بش رفت!

دنبالش رفتم و گفتم حاجی این جوان دیدبان رو میشناختی؟

گفت آره مگه نمیشناسیش!! مرد مومن مهدی بود دیگه! زین الدین!!

منو میگی،جنگی برگشتم ازش معذرت بخوام ولی ندیدمش.

دیگه هم ندیدمش تا...

خبر شهادتش تو جبهه پیچید...

"پایان خاطرات مهدی زین الدین"

البته خاطراتش پایانی ندارد...

با تشکر از:

1.خود حاج مهدی عزیز که اجازه و توفیق نشر این خاطرات رو به ما داد.

2.نویسنده ی وبلاگ عشق(ع) استاد ما تاج سر ما که در حمایت هرچه بیشتر این موضوع بنده رو راهنمایی کردند و کتاب خاطرات این شهید بزرگوار رو برای ما هدیه گرفتند.

3.نویسنده ی وبلاگ آخرین ایستگاه،شهادت از جهت راهنمایی ها و انتخاب خاطرات.

4.نویسنده ی وبلاگ اندیشه هایی با طعم نمک از جهت تماس تلفنی با ما و همکاری در این زمینه.

5.نویسنده ی وبلاگ یک مهر ماهی با عقیده هاش از جهت نظراتی که برای پیگیری این خاطرات انجام دادند.

6.نویسنده وبلاگ عاشق شهادت از جهت علاقه ی این نویسنده به شهدا و شهادت و دنبال کننده ی راه شهدا.

7.نویسنده وبلاگ نجات یافته از جهت اعلام علاقه مندی به گذاشتن هرچه سریع تر خاطره ها.

8.و کلیه کسانی که شاید از قلم افتاده باشند...

9.شادی دل امام زمان(عج)وشفاعت شهدا از ما صلوات.

تهران - کربلا

خیبر مرد میطلبه نه نامرد!!!

عقید مینویسد:

سلامی دوباره

طبق قرار خاطره ی بعدی هم از راه انبوه خاطره ها رسید.

جانم به پشتکار حاج مهدی توی این عملیات.

عملیاتی به نام "خیبر"

از مولاش یاد گرفته که چگونه خیبر رو باید فتح کرد...

خاطره از اصغر ابراهیمی:

موقع خیبر،توی واحد تبلیغات لشکر هفدهم بودم.خب کارمان ایجاب می کرد توی یک منطقه نمونیم.

هر جا سر میزدیم مهدی هم اونجا بود،از این فرمانده ها نبود که بچسبه به سنگر فرماندهیش،اصلا سنگر فرماندهی نداشت!

توی خیبر آتیش دشمن بی سابقه بود! بعثی ها هرچی توان داشتند به کارگرفته بودند برای پس گرفتن جزیره ها.تاکتیک هایی میزد که با تجربه ها هم گیج میشدند.

مثالش هم همون کانالی بود که زده بود آب فرات رو بریزه توی خط ما.آب که میومد دیگه هیچ کاری نمیتونستی انجام بدی! آب زیر پاتو آتیش بالا سرت... چندتا لودر داشتیم که اونارو هم زده بودند و مجبور بودیم کانال رو با دست پر کنیم!

عراق هم که میدونست کانال برای ما مهمه هی اطرافش رو موشک بارون می کرد!

مهدی به هرکس می گفت بره کانال رو پر کنه طرف واسش قصه حسن کرد می گفت!

شب که شد،یکی از بچه ها بدو بدو با شرمندگی اومد طرف بچه ها گفت:مهدی رو دیدم بیل به دست داره میره طرف کانال!خودش یک تنه میخواست کانال لعنتی رو پر کنه!

زد به رگ غیرت بچه ها!همه جمع شدیم زیر آتیش دشمن رفتیم سمت کانال و پرش کردیم.

مهدی اخلاقش این بود،تا میدید کسی حرفش رو نمیخونه خودش دست به کار میشد.

یکی دو روز بعد هم متوجه شدیم که یه یک ساعتی رفته بوده عقب دوباره اومده بوده!

تو چادر فرماندهیش که رفتیم یه شلوار خونی پیدا کردیم،فهمیدیم شب پر کردن کانال یه ترکش خورده بوده به پاش ولی هیچی نگفته بوده!!!

تحلیل عقید:

به نظر من اگر این اتفاق برای ما پیش میومد که کسی حرفمون رو گوش نمیده،سریع داد میزنیم که آره توبیخت میکنم و از این حرفا...!!!

یا اگه به کاری مشغول هستیم میخوایم سریع شونه خالی کنیم،بهونه بیاریم... خودتون دیگه بقیش رو میدونید دیگه! هممون این کاره ائیم!

با بیان خاطره ادامه دارد...

فرمانده یا نگهبان؟

عقید مینویسد:

سلام.

من که خودم به شخصه نفهمیدم حاج مهدی تو جبهه چیکاره بوده!

به قول خودمون فکر کنم آچارفرانسه بوده!

چقدر خدایی پست داده،آخه این سرباز ها حواسشون کجا بوده؟!

خاطره ی سوم از حسین رجب زاده:

وقتی رسیدم به نقطه ای که باید مستقر میشدیم،چادر ها رو علم کردیم و پست های نگهبانی رو چیدیم.

من با پاس یکی مونده به آخر بودم.

همون شب مهدی زین الدین با جواد دل آذر اومده بودند بازرسی.قبلش هم شناسایی بودند.

شب رو همونجا توی چادر ما خوابیدند.

پست بعد از من ناصری بود.میدونستم کجا می خوابه،وقتی پاسم تموم شد،برگشتم و رفتم بالا سرش.

پتو رو کشیده بود رو صورتش.اسلحه رو گذاشتم رو پاش گفتم پاشو داداش نوبت توئه.

اونم بلند شد و بدون هیچ حرفی رفت سر پست!

تازه چشمام گرما خواب شده بود که دیدم کسی داره تکانم میده،دیدم ناصری بود.

گفت الان کی سر پسته؟

گفتم مگه نرفتی؟

گفت نه جا نبود مجبور شدم اون طرف بخوابم.تو مگه کی رو فرستادی سر پست!!!

هر دوتا بلند شدیم و رفتیم بیرون... بعله،حاج مهدی بود.

اسلحه رو انداخته بود رو دوشش و به قرص ماه خیره بود و داشت با تسبیح ذکر می گفت.

هر چه کردیم که اسلحه رو بده،نداد که نداد

گفت من اینجا کاردارم باید نگهبانیم رو بدم شما برین.ا

از پسش بر نیومدیم تا پستش تموم بشه.

دیدگاه عقید به این خاطره:

دیدگاه!!!  خدایی چه نظری میتونم راجع به این خاطره بدم؟!  خود خاطره مشخصه که منظورش چی هست!

نظری نمیتونم براش پیدا کنم!!!

گیجم...

با بیان خاطره ادامه دارد...