چیکار کنیم!!!؟؟؟

عقید مینویسد:

دو ماه بود که برای حضرت ارباب(علیه السلام)عزا داری کردیم. و به برکت امام حسین(علیه السلام)دور هم جمع میشدیم و ذکر مصیبت میخوندیم و یاعلی مدد...

حالا اگه ازمون این عزاداری هارو قبول نکرده باشند چی؟!! اونوقت چیکار باید کرد؟

اصلا به عشق امام حسین(علیه السلام)بود که ما دور هم جمع میشدیم!!!

حالا چیکار کنیم؟

وقتی سیاهی های عزا رو جمع می کردیم به دلم بد جوری ماتم نشست! انگار همه ی بچه ها دیگه عادت کرده بودند به این سیاهی ها...



وقتی سیاهی هارو باز کردیم،اصلا انگار روح از این حسینیه داره میره! انگار قشنگی حسینیه ازش گرفته شده بود!

حالا چیکار کنیم؟ چطوری این قشنگی رو دوباره بهش برگردونیم!!!

آره هنوز یه روزنه ای برای قشنگی و صفا دادن به روح و دل و بخشش گناه ها هست! تو راهه داره کم کم میرسه به این حسینیه،به این محله،به این شهر،به این کشور،به این دنیا،به این عالم...

آره فاطمیه نزدیک است...


آغاز شکسته شدن پدر نزدیک است...

آغز یتیمی نزدیک است...

برای استقبال از این فاطمیه ما با ید چیکار کنیم؟!!!

باید شهرمون رو چطوری کنیم؟ باید...!!!

نه اینجا ایران است...مردمش از ازل عشق اهل بیت رو تو سینه داشتند و دارند و خواهند داشت...

ایرانی ها مثل هیچ یک از مردم دنیا نیستند...ایرانی ها عاشقند،جانباز این راهند...

مثل مردم کوفه نیستند...
مثل هیچکس نیستند...

وداع با محرم و صفر

من با لباس مشکی تان خو گرفته ام

از طینت پلید خودم رو گرفته ام

با قایق شکسته ی اشک دو دیده ام

بر ساحل عزای تو پهلو گرفته ام

بهر غبار روبی فرش عزایتان

در این دو ماه از مژه جارو گرفته ام

از صحن روضه های پر از عطر سیب تان

شکر خدا حسین کمی بو گرفته ام

هر سال مزد نوکریم آخر صفر

از دست سبز ضامن آهو گرفته ام